Zrób porządek w torebce, kobieto!

Przytrafiła mi się w tym tygodniu pewna (z perspektywy czasu patrząc nawet całkiem zabawna sytuacja), którą zdecydowałam się dziś Tobie opowiedzieć. A właściwie opisać. Historia -jakże by inaczej- z finansami w tle, z której zdążyłam już wyciągnąć odpowiednie wnioski. I choć mój wewnętrzny krytyk cały czas głośno krzyczy: ” Zrób porządek w torebce, kobieto!” to ja najpierw napiszę dla Ciebie ten post. A później wezmę się za te porządki.

Bo porządek to dobra rzecz

Panuję nad porządkiem w swoich finansach, ale kompletnie nie potrafię zapanować nad tym co dzieje się w mojej własnej torebce. To co się tam wyprawia można streścić jednym, zgrabnym słowem: chaos. Do tej pory jakoś niespecjalnie mi to przeszkadzało. Wiedziałam, że Pan Chaos czai się w mojej torbie, ale przyzwyczaiłam się do jego obecności. Nawet się z nim zaprzyjaźniłam. A może po prostu przestałam go już tam nawet zauważać? Sama do końca już nie wiem. Każda z tych wersji brzmi bardzo prawdopodobnie.

Dziś Pan Chaos postanowił spłatać mi figla. Bardzo możliwe, że w ten sposób chciał mi o sobie przypomnieć.

A było to tak…

Jak co dzień rano, jadę sobie pociągiem do pracy. Ot co. Nic niezwykłego- pomyślisz.

Mimo, że jestem szczęśliwym posiadaczem biletu miesięcznego to zawsze wsiadam do pierwszego wagonu. Ludzie zapakowali się do środka, a pociąg ruszył w dalszą trasę. Znalazłam sobie wygodne miejsce, z całkiem dobrym widokiem na resztę pasażerów i kierownika pociągu ( tak to się teraz mówi na Konduktora ;)) ) Jak co rano został on otoczony przez wianuszek podróżnych, którzy dopiero w trasie kupują bilet.

Zazwyczaj tego nie robię, ale dziś coś mnie tknęło, żeby przygotować swój bilet do kontroli z wyprzedzeniem. Doskonale wiem gdzie go szukać, więc od razu tam zajrzałam, po czym zamarłam.

Ciemność, widzę ciemność

Bilet był i się zmył. Popadam zatem w konsternację.

Niby wiedziałam, że biletu z torebki nie wyjmowałam. Jednak gdy nie było go tam, gdzie zazwyczaj go chowam, natychmiast pojawiła się niepewność.

W pociągu znajome twarze. Co prawda znamy się tylko z widzenia, ale jednak tak jakoś głupio byłoby, gdyby się okazało, że jednak tego biletu nie mam. W końcu widzimy się codziennie. Trochę byłby wstyd. Rozglądam się zatem po ludziach, by upewnić się, że nikt nie widzi moich nerwowych poszukiwań. I uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Każdy z nich jest zajęty sam sobą. Nikt nie zwraca na mnie uwagi. Jeden z pasażerów czyta książkę, drugi przysypia, trzeci sprawdza coś w telefonie komórkowym. Tak więc ja wracam do szperania w torebce.

Zerkam jeszcze przez chwilę na miejsce służbowe Kierownika pociągu. Kolejka wyraźnie się zmniejszyła – mam zatem coraz mniej czasu na poszukanie swojej zguby. Dobrze wiem, że jeśli to Konduktor podejdzie do mnie pierwszy, prosząc o bilecik do kontroli, to już po zawodach – będzie mandacik jak nic.

Wyjmuję na kolana 1/3 zawartości swojej torebki i na moje szczęście bilet się odnajduje. Cała ta sytuacja kosztowała mnie jednak wiele stresu. Gdybym nie odnalazła biletu:

mogłabym przepłacić i dodatkowo wydać pieniądze na mandat – to w sytuacji, gdyby to Konduktor jako pierwszy do mnie podszedł chcąc przeprowadzić kontrolę, a ja nie byłabym w stanie udowodnić, że mam bilet miesięczny, bo fizycznie nie miałabym go w dłoni,
mogłabym przepłacić i dodatkowo wydać pieniądze na bilet jednorazowy – w sytuacji gdybym jednak nie znalazła swojego biletu, ale jednocześnie gdybym wykazała się odpowiednim refleksem i to ja -jako pierwsza- podeszła do Konduktora z prośbą o sprzedaż biletu jednorazowego. Opcja tańsza niż ta poprzednia, aczkolwiek marne to pocieszenie, jeśli miałabym dwa razy płacić za tę samą usługę.

Postanowiłam zatem, z całej tej historii, wyciągnąć z niej naukę i sformułowałam odpowiednie wnioski na przyszłość.

WNIOSKI